Het definitieve besluit om autoloos door het leven te gaan kwam nadat mijn trouwe, maar oude Renault Laguna overleed. Het was een koude avond in maart, natuurlijk op een onhandige plek, tijd en moment: 's avonds langs de A7 op de afslag van Abbekerk (daar is in een straal van 3km NIETS), mijn 9-jarige zoon slapend naast me, ikzelf was al de hele dag ziek, zwak en misselijk en ook mijn telefoon was praktisch dood.

Hoe tragisch en onhandig ook, erg rouwig was ik er niet om, ik keek zelfs een beetje uit naar dit moment, waarvan ik na de laatste APK wist dat hij er aan zat te komen. Nadat ik in 2016 alle autokosten (ex. aanschaf!) bij elkaar op had geteld en uitkwam op 6.000,- euro was ik onaangenaam verrast. 

Als beginnende ondernemer, werkend op uurbasis, keek ik dus uit naar het moment dat dit dure blok aan mijn been ermee op zou houden, en naar hoeveel geld me dat zou schelen. Daarnaast was ik benieuwd hoe ik het gemis zou kunnen oplossen en dat ik dus meer zou moeten gaan fietsen, want van in de auto zitten word je niet echt fitter en strakker.

Nog even terug naar mijn oude Laguna: Met de laatste levenstekens van mijn telefoon wist ik nog net de ANWB te bereiken. Na een dik uur kwamen ze met een bergingswagen en moest ik met wat lichte tijdsstress beslissen over het lot van mijn Laguna: naar huis of naar de sloop. Het werd sloop. 
Toch raar dat het me altijd wat doet als ik een auto die me jarenlang braaf overal naartoe heeft gebracht achter moet laten. Zelfs tijdens de eerste dagen in januari in de extreme sneeuw van de Alpen heeft hij me niet in de steek gelaten. Het voelt alsof je een dierbare, maar zieke hond bij de dierenarts achterlaat.

De laatste aanblik van mijn Laguna op kale assen was treurig, maar die winterbanden met velgen heb ik er nog wel even af laten halen, zo ben ik ook wel weer want die had ik net nieuw. Het voelde oneerbiedig om hem op het laatste moment nog te verminken, maar ja, ons bin zuunig heej.

Met mijn wielloze Laguna nog op mijn netvlies en dankbaar voor weer zo'n fijne ANWB-reddingsactie en inmiddels na middernacht, vervolgden mijn zoon en ik in een kekke Fiat500 onze rit.
En na 4 dagen genieten van deze leenauto was het dan echt klaar met autorijden.

Het was 19 maart 2019 en ik voelde me meteen geamputeerd, dat was dus even wennen. En nog steeds vergis ik me soms. Even naar het strand van IJmuiden... oh nee! Even snel en koffietje doen bij die vriendin op IJburg... oh nee! Dan moet ik bijna een uur fietsen. En een uur terug. Pffff.

20 jaar lang was het zó vanzelfsprekend: een eigen auto voor de deur. Voor elk wissewasje stond hij klaar, je wordt er ongelooflijk lui van. Mijn zoon bracht ik ermee naar school, ik deed er de boodschappen mee, zelfs het centrum ging ik er soms mee in (ondanks de hoge parkeerkosten). Allemaal ritjes die natuurlijk goed te doen zijn per fiets.

Maar ik ging er ook mee naar mijn familie in de polder waar allang het OV niet meer komt, naar het strand, op kampeervakantie, naar de Ikea, iets ophalen van Marktplaats, naar mijn tuinhuis om spullen te brengen of om tuinafval af te voeren. We namen vriendjes mee van school of ik ging ermee naar fotografieklussen met camera en mobiele studio of klanten in een andere stad.

De dingen die ik uit ongeduld (of luiheid en gemakzucht) met de auto deed zijn goed te doen met de fiets, zeker nu we in het lente- en zomerseizoen zitten. Lekker in 25 minuten per fiets door de polder naar Miks school in Landsmeer; het is goed voor mijn conditie én die van mijn zoon en zijn mentaliteit, in zijn eentje terug fietsen naar huis vindt hij alleen maar stoer. En het is natuurlijk goed voor de portemonnee, het milieu en tegen de drukte op de weg. 

Wat betreft mijn bankrekening. Het begint me nu op te vallen dat die ineens goed op peil blijft (ondanks dat ik net een weekje New York achter de rug heb). Voorheen had ik altijd het gevoel dat er ergens een lek in mijn rekening zat. Dat lek was blijkbaar mijn auto. Ondanks (of misschien juist door) die meestal kleinere afstanden stond ik vaker bij de pomp dan me lief was. Hup, wéér 80 euro in die bodemloze tank! (en meteen maar een koffie en een broodje).

Maar onhandig is het zeker ook. Kort geleden moest ik met al mijn fotospullen naar Deventer. Via Snappcar huurde ik een auto van een buurman wat me in totaal bijna 100,- euro kostte; kosten die ik niet echt kan declareren bij mijn opdrachtgever. Ineens word je dan geconfronteerd met een relatief hoog bedrag voor slechts één dagje autorijden. Doe je dit elke dag dan ben je uiteraard veel duurder uit dan een eigen auto. De som van mijn oude Laguna in 2016: 6.000,- euro : 365 dagen = 16,85 euro. Maar dat betekent ook dat je betaalt op dagen dat je auto stilstaat. Dan ben je (in mijn geval in 2016) na 10 dagen 168,50 kwijt en na een maand of drie bijna 1700,-! Daar kun je heel wat voor huren, treinen, taxiën.

Erg onhandig is het als ik naar mijn familie wil. Mijn moeders eerste reactie toen ik over mijn autoloze voornemen vertelde: "Je weet dat hier in de polder geen bussen en treinen rijden he!?" Ja, het is net te ver, dus ik moet worden opgehaald. Net als vroeger. Voor iemand die extreem gesteld is op haar vrijheid is dat een beproeving. Maar om daar nu meteen een auto voor te kopen? Mijn vader schijnt het niet erg te vinden om op en neer te rijden en ook mijn broer rijdt graag een stukje in zijn nieuwe, flitsende auto. Ik hoef me daar schijnbaar niet schuldig over voelen, maar toch doe ik het. En ik vind het vervelend om afhankelijk te zijn, want dat is een auto natuurlijk vooral: vrijheid. En als ik érgens op gesteld ben....!

Ik heb me voorgenomen om het tenminste tot de eerste, echt nare weersomstandigheden in de herfst vol te houden, al oefenen tweedehandsautosites een hele grote aantrekkingskracht op mij uit. Want naast de vrijheid en gemak is een auto ook gevoel (ontdekte ik na mijn laatste, échte wrak in 2015). Ik houd echt van autorijden en als het kan, nu eens in een fatsoenlijke alstublieft! Op mijn 48e en als zelfrespecterend ondernemertje ben ik blijkbaar de wrakkenfase voorbij. Toch probeer ik mezelf streng toe te blijven spreken: dat een auto vooral van A naar B moet kunnen gaan, 5 deuren heeft en gewoon weinig kost. Want elke euro die ik als ondernemer niet hoef terug te verdienen is er eentje. Maar het zal nog een lastig, innerlijk gevecht worden. Gevoel (Stoer! Groot! Comfortabel! Navigatie! Panoramadak!) vs. verstand (betaalbaar, oftewel minder druk op mijn kleine onderneming).

Tot die tijd blijf ik fietsen, bussen, treinen of blijf ik gewoon thuis, want ook de ritjes naar de Ikea, het tuincentrum of Marktplaatsverkopers zijn weggevallen, wat nog eens een extra besparing is!

Maar toch, als ik qua werk goed mijn best heb gedaan, beloon ik mezelf in de herfst weer met een auto. Al was het maar om deze winter níet met een mopperend kind door sneeuw en hagel te moeten ploeteren, om gewoon naar mijn familie te kunnen of om spontaan een weekendje te gaan kamperen. Tegelijkertijd zal ik met weemoed en lichte schaamte voor mijn knieval voor gemak, terugdenken aan mijn goedkope, gezonde, milieuvriendelijke, autoloze maanden en hoop ik dat ik luiheid, ongeduld, gemakzucht kan weerstaan en vaker de auto laat staan. Dan mag iemand anders hem wel even huren via Snappcar ;-)

"Waarom in godsnaam een blog van weer een onbekende mevrouw?" vraag je je waarschijnlijk af. Hoe opwindend kunnen de belevenissen en observaties van een freelance ontwerper/fotograaf zijn?

Nou, soms best spannend! En leuk. Maar ik geef toe: ze zijn waarschijnlijk niet spannender dan van een -laten we zeggen- Enzo Knol. Hoewel zijn 'avonturen' vaak helemaal niet zo avontuurlijk zijn. Gaat het niet over zijn poes Sok, dan wel over hond Bumper, dat hij zijn portemonnee kwijt is en meer van die dingen. Als je van dikke, gepimpte auto's houdt kom je bij Enzo trouwens wel aan je trekken. Porsche, Jeep, you name it. Treurig gevolg: Iemand kon van de week de verleiding niet meer weerstaan en heeft bij hem ingebroken. Dat vind ik oprecht sneu. Ben je zó open en eerlijk, krijg je dat! Hele huis over hoop, rot gevoel, geen zin meer om de studio in te gaan en alle laptops met werk gejat.
Het levert wel bovengemiddeld-interessant beeldmateriaal op (1 miljoen views. Eat your heart out, John de Mol). Elk nadeel heb dus z'n voordeel! Natuurlijk bindt hij Sok op het spek door dagelijks honderduizenden vreemden via Youtube zijn huis binnen te laten, maar dat geeft je nog niet het recht om daadwerkelijk zijn huis binnen te dringen. Voor sommigen wordt die grens op een gegeven moment blijkbaar te vaag.
Voor hem en ons hoop ik dat hij toch zijn typerende, ontwapende onschuld behoudt.

Dus we kijken massaal naar Onze Enzo. HOE doet hij dat?!
Komt het door wát hij doet? Sok knuffelen bijvoorbeeld, of zijn moeder, opa en oma. Lang niet iedereen komt daar mee weg. Of komt het door hóe hij het doet? 
Zijn goed gelukte hoofd draagt lekker bij aan zijn succes, echter, alléén met een leuk koppie kom je er als youtuber niet, de meeste youtubers hebben dan ook een prachtig radiohoofd.
Komt het dan doordat hij zo enthousiast, lief en aardig is. Zo ondeugend, soms grof, ogenschijnlijk zelfverzekerd, vrolijk, grappig, open, eerlijk. Dat hij zo makkelijk babbelt en lekker gewoon gebleven is? Of komt het doordat de essentie van wat we in zijn vlogs zien zo menselijk en herkenbaar is? Of omdat hij precies op het juiste moment vlogger geworden is...

Het is zo'n toevallige, maar perfecte mix van factoren die van een jongen als Enzo een 'wonderboy' maakt; die je alles gunt. Zelfs die dikke, overdreven bakken van hem. Want het blijft een schatje, hoe vaak hij ook fuck zegt (vooral op oude video's). Het is die aanhoudende, authentieke openheid waar we graag naar kijken en waar John de Mol nog een puntje aan kan zuigen.
Wist je trouwens dat Enzo's ouders gescheiden zijn? Hij heeft zelfs geen contact meer met zijn vader. Zo'n gezellige, stabiele jeugd hadden hij en zijn broer Milan dus niet (zie vlog). Deze vlog en achtergrond scheppen dan weer hoop voor alle kinderen in soortgelijke situaties. Van moeder tot moeder: Good job, Irma! (Irma is Enzo's moeder. Zij vlogt trouwens ook.) En dat maakt Enzo ook nog eens inspirerend en een goed voorbeeld van hoe je succesvol je lot in eigen handen kunt nemen.

Kortom: HOE je iets brengt is dus belangrijker dan WAT. Ik zeg vaak tegen mijn zoon: 'Schatje, je bereikt echt veel meer als je de dingen líef brengt. Ook al zeg je eigenlijk iets stoms.' ...Eén van mijn irritante mantra's die hopelijk beklijft. 

Enzo heeft dus gewoon mazzel met zijn X-factor. Veel van zijn collega-youtubers die net zo hard werken, zullen stiekem best jaloers zijn op zijn buitencategorie-youtuberstatus en houden het bij het opnemen en becommentariëren van potjes Fortnite. Ook geen onverdienstelijke bezigheid trouwens! Daar kunnen inmiddels veel van die piepjonge gastjes prima van leven. Mijn zoon is pas 9, anders had ik hem eigenhandig Youtube ingeslingerd, waar hij dan kletsend, dansend, schietend en bouwend viewers & likers kon vergaren, zodat moeders slapend (schrijvend) rijk kon worden...

Zelf waag ik mij met mijn 48 lentes zeker niet meer aan het maken van Youtube-filmpjes (wederom respect voor Irma!), maar blog mijn 'avonturen' van me af, mij beperkend tot wat ik als freelance mini-reclamebureau meemaak of wat mij om me heen opvalt. Design, fotografie, kunst, film, animatie, games, tv... Alles wat door mensenhanden gemaakt en met de ogen waarneembaar is. Zoiets. Dat was vandaag toevallig Enzo. Of dat verder leuke verhalen oplevert? We zullen het zien. Ik laat mezelf verrassen. Ik hoop jij ook. 

​Ook eens kijken bij Enzo? Check hier zijn vlogs. En mensen, laat die jongen verder lekker met rust.
​
Foto: Instagram, door ​Nancy van der Steen